Van Spektakelmaatschappij naar Machinatiemaatschappij

Onze blik in de Machinatiemaatschappij is een kritische, ontmaskerende blik, dat vast en zeker. Maar het is tezelfdertijd een fundamenteel apathische blik. De kritisch-apathisch blik spendeert immers al zijn tijd en energie in het doorzien van de machinaties achter het schouwspel, en is daardoor ongeschikt voor het bedenken van andere werelden. Kritische apathie is dan ook het perfecte correlaat voor deze postpolitieke tijden, waarin geen enkele partij nog een écht alternatief aanbiedt, en de markt aanvaard heeft als de begrenzer van het mogelijke. De leegte die dit gebrek aan feitelijke keuzevrijheid achterlaat, wordt echter gemaskeerd door de hyperactiviteit van de kritisch-apathische blik, die zich zelfgenoegzaam wentelt in de illusie niet de dupe te zijn. In de Machinatiemaatschappij zijn het dan ook de meest kritische mensen die het meest meegaand zijn, en we begrijpen nu ook beter waarom de staat ons “levenslang studeren” door de strot rammen wil.