De boerderij waar ik opgegroeid ben

Dinsdag maakten wij een fietstocht naar Spanga. We kwamen langs de boerderij waar ik opgegroeid ben, het adres is nog steeds Spangahoekweg 52. Thans is hier Gezinshuis Jireh gevestigd. Zij bieden 24 uur per dag 7 dagen per week een professioneel thuis voor kinderen met (complexe) problematieken die om wat voor reden dan ook niet meer bij hun ouders kunnen wonen. Gezinshuis Jireh Een heel andere bestemming dan vroeger, toen mijn vader en grootvader en daarna Lammert Brugge hier boer waren. Maar de landerijen ten Noord-Oosten van de boerderij zijn teruggegeven aan de natuur en maken nu deel uit van natuurreservaat de Rottige Meenthe. De landerijen ten Zuid-Westen van de boerij hebben nog steeds een agrarische bestemming.

Koeien in een weiland in Spanga

Vanaf Spangahoekweg 52 gingen wij langs de Gracht naar de Pieter Stuyvesantweg. De Gracht en de weg ernaast lopen eerst in zuid-westelijke richting en halverwege de Lindedijk maakt de weg een bocht naar rechts en loopt in noord-westelijke richting. Aan weerszijden van de Gracht weer uitgestrekte weilanden. In Spanga en langs de Gracht protesterende boeren die borden met leuzen op het erf hadden gezet en die de Nederlandse vlag hebben opgehangen, maar dan omgekeerd om aan te geven dat de plannen van de regering om maatregelen te nemen in de landbouw om de stikstof uitstoot te beperken de omgekeerde wereld zijn. Vandaag debatteert de Tweede Kamer namelijk over de stikstofplannen van het kabinet.

Protestbord bij een boerderij in Spanga

We komen op de Gracht langs een proefveld, dat de boeren zelf hebben aangelegd om in de Grote Veenpolder de stikstof uitstoot te beperken door een andere grondbewerking. Maar ook hier heerst in de weilanden een doodse stilte. Geen weidevolgels te bekennen. Een enkele eenzame kievit die over de velden vliegt. Wel groeien ook hier langs de slootranden moerasplanten, zoals de grote waterranonkel, echte kamille en muskuskaasjeskruid.

Het is deze dag mooi weer met 22 graden, dus een aangename temperatuur. Boven de weilanden witte wolken aan een blauwe lucht en een zacht windje. Ideaal fietsweer. Toen we op de Gracht bij de Pieter Stuyvesantweg kwamen zijn we op weg gegaan naar Slijkenburg. Daar hebben we wat gerust op een bank, die is neergezet bij het oude kanon en de gedenkplaat uit 1993, die herinnert aan de tachtigjarige oorlog, toen Slijkenburg een schans was en een rol speelde in de oorlogshandelingen van de Oranje gezinde troepen tegen de Spanjaarden, die Slijkenburg hadden bezet. Het ging bij die oorloghandelingen uiteindelijk allemaal om de strategisch gelegen vestingstad Steenwijk, die door de Spanjaarden belegerd werd. Later werd bij Slijkenurg een andere schans gebouwd, die van belang was in het rampjaar 1672 toen een stelsel van schansen Friesland moest behoeden voor de aanvallen van de Munstersen.

Slijkenburg kent dus een rijke geschiedenis. Tegen de Pieter Stuyvesantweg aan is nog steeds een lager gelegen gedeelte van het dorp, dat herinnert aan de sluis tussen de Tussenlinde en de Linde die hier eens was.

Op de achtegrond een opnieuw opgebouwde boerderij in Slijkenburg op de plaats waar een boerderij stond die bewoond werd door mijn overgrootvader Tette Alberts van der Lende

Ik heb fotoos gemaakt van het dorp onderaan de dijk en raakte in gesprek met een bewoonster, die nu 3 jaar woont op een boerderij in Slijkenburg. Op deze plaats stond in de 19e eeuw tot ongeveer de jaren negentig van de vorige eeuw de boerderij van mijn overgrootvader. Maar die boerderij is afgebrand en er is een nieuwe opgebouwd. De vrouw was zeer geïnteresseerd in de geschiedenissen die ik vertelde. O.a. dat in een huis, waarvan de muren wit geschilderd zijn, mijn grootvader timmerman was. En dat mijn vader begon als boer in de hokken die nu nog in Slijkenburg staan. Ze zei: 'er is over de geschiedenis van Slijkenburg niet veel te vinden'. Ik wees haar op mijn website aar de nodige informatie op staat. Ik vertelde haar ook, dat ik als achternaam van der Lende heet en dat tot in de dertiger jaren van de vorige eeuw het halve dorp zo heette. Maar we constateerden dat van die oude Slijkenburger families er niemand meer woont. Het is tegenwoordig allemaal 'import'.

Daarna zijn wij via de Pieter Stuyvesantweg weer naar Scherpenzeel. Halverwege Slijkenburg en Scherpenzeel heb je een mooi uitzicht op de boerderij aan de horizon waar ik opgegroeid ben. Dat uitzicht bestaat in deze vorm al sinds mijn jeugd, dus 60 jaar. Maar ik bedenk dat dit uitzicht al bestond toen de boerderij in de twiniger jaren van de vorige eeuw werd gebouwd, dus meer dan 100 jaar. Er is in de weidse velden waar je vanuit de boerderij op uitkijkt geen bebouwing bijgekomen. Het voorhuis van de boerderij is wit geschilderd en duidelijk zichtbaar in de verte. Als ik vanuit de middelbare school in Emmeloord weer naar huis fietste en ik zag de boerderij in de verte dan dacht ik altijd: 'gelukkig, ik ben bijna weer thuis'. Weer in Scherpenzeel aangekomen hebben we limonade gedronken in theeschenkerij 'Lievelien'. Daarna weer naar recreatieboerderij 'Aan het Voetpad'.

samenstelling tekst en lay out pagina: Piet van der Lende